Zo stil.

Zo stil.

Het was een warme en heftige week. Vorige week donderdag kwamen 193 Nederlanders om bij de vliegtuigramp in Oekraïne. Nederland is geschokt en in diepe rouw. Ondanks dat het leven door gaat, we gewoon naar ons werk gaan, met onze kinderen naar een attractiepark, op vakantie of naar het strand, wij Nederlanders zijn geraakt, diep in ons hart. Dit is voelbaar, overal, op het moment van schrijven zit in de metro, het is stil, zo stil. Ik hoor slechts de stem door de speaker die de haltes aankondigt, de piepjes wanneer de deuren open en dicht gaan en het geritsel van de krant.

De speech van Timmermans maakte een verpletterende indruk, niet alleen nationaal, maar ook internationaal werd zijn speech geprezen en gedeeld. De minuten stilte die woensdag volgden waren ontroerend. Terwijl wij als collega's stil stonden bij de ramp naast het gemeentehuis in Leidschendam met de vlag halfstok, werd de lastpost gespeeld in Eindhoven en kwamen de eerste slachtoffers 'thuis'. De beelden die op tv werden getoond waren indrukwekkend, de rouwstoet, mensen die naast het zwembad staan, de stille tochten. 's Avonds woonde ik de herdenking bij de Parade in Utrecht bij. Een rondreizend theaterfestival vol vertier, maar om 20 uur even niet, toen was het stil. Na een inleiding klonken de klanken van Schubert uit de piano en luisterden we 5 minuten lang, geen woorden, slechts gedachten.

Prachtig, het gevoel van wij, een soms zo verdeeld land, nu toch een eenheid, al is het misschien maar voor even. Het raakt ons allen, zo ver weg, maar toch zo dichtbij. Het raakt me.