maandag 14 april 2014
Time flies when you’re having fun! Yup, dat is wat ze zeggen en ik heb het weer mogen ervaren, de tijd vloog op 13 april voorbij! De 10 kilometer is werkelijk in een mum van tijd voorbij gegaan. (misschien moet ik toch eens voor een marathon gaan, dan kan ik tenminste 4 uur lang genieten). Vandaag neem ik jullie mee door die tijd op 13 april.
Voor de start
Mijn ochtend startte niet zoals een gebruikelijke zondagochtend. Voor een late hockeywedstrijd houd ik meestal een lazy Sunday met uitgebreid ontbijt in bed en voor een vroege hockeywedstrijd werk ik in no time een ontbijtje en een koffie naar binnen en zit ik binnen een half uur op de fiets. Voor een hardloopwedstrijd pak ik het een stuk rustiger aan. Ik sta op tijd op, maak een healthy ontbijtje voor mezelf, check mijn outfit, leg alles klaar.
Zo ook gisterenochtend, mijn ouders zouden om half 10 voor de deur staan. Om 8 uur ging mijn wekker, chill, rustig mijn bed uit. Ontbijtje maken met yoghurt en eigengemaakte granola, aardbeien en blueberries, kop thee ernaast. Hop douche in en mijn hardloopoutfitje aan, dat vanaf de vorige avond al op me lag te wachten. Ja hoor, ik heb weer eens te veel tijd ingecalculeerd en ik zit maar wat te Facebooken, check voor de 1000e keer of ik alles heb, loop van de bank naar de keuken en weer terug… Ah de bel! Daar zijn pap & mam! Samen met de parents nog een kop koffie en dan op naar Nicoline om samen met haar en Alexander nog even de laatste tips en tricks door te nemen en naar de start te gaan.
Het Parcours
Wooo, mensenkinderen, het lijkt wel of er ieder jaar meer mensen meedoen met dit evenement. De ABN AMRO Marathon is populairder dan ooit, in de straten rondom de Coolsingel kun je bijna over de koppen lopen. Lee schalt al door de speakers: You’ll never walk alone. Je hebt gelijk Lee, lopen doen we niet alleen! Wat een volk is er op de been, lopers, supporters, beveiligers en vrijwilligers. Goed, startvak B dit jaar, kijken of dit wat sneller op gang komt dan C vorig jaar. Niet dus, het startvak is bomvol en we kunnen er pas tegen kwart voor 11 in. Wat haat ik dit wachten, ik wil rennen, en wel nu, ik heb er zin in!
Eindelijk, BAM, het startschot! Ik hoor hem ergens in de verte. Mijn vak komt nog niet echt in beweging, het duurt even, eerst een heel stuk wandelen en een meter of 20 voor de start gaan we rennen. Ho stop, opstopping, zo snel kon het nog niet. Het is ook iedere keer hetzelfde liedje… Nou goed, we gaan weer, startlijn over, even zwaaien naar Lee Towers, runkeeper aan, eens kijken wat het doet. Weg vinden tussen de medelopers, wat is het druk op het parcours, kies het juiste pad. Nu…. Genieten met een grote G! Coolsingel over, wow, wat een mensen, joelend publiek, voel de energie! Hoek om de Blaak op! Hé pap en mam, zelfde plek als vorige keer, toppers!
Nog altijd is het vrij druk voor mijn voeten, op de Boezemweg weet ik het al, die 50 minuten kan ik wel uit mijn hoofd zetten, ik heb nog niet mijn eigen tempo kunnen vinden, het is een beetje filelopen, bij Oostplein stonden we gewoon stil en daar kan ik zoooo niet tegen! Niet chagrijnig worden houd ik mezelf voor, je loopt lekker, echt boeiend, laat die tijd los, en dat deed ik. De beats van de Brass Band komen op me af, ik laat de tijd los, heerlijk die vrolijkheid. Mijn oordopjes bungelen de helft van de tijd gewoon op mijn shirt, ik heb ze amper nodig!
Zo en dan zijn we alweer bij de Kralingse Plas, het publiek wordt minder gemêleerd en de blikjes Fernandes worden ingeruild voor glaasjes prosecco en ranja in de hand. De studenten zijn brak uit hun huizen gekropen en staan in hun pyjama’s, jaartruien en Uggs hun dispuuts-/club- of huisgenootjes aan te moedigen. Jaaa daar zijn die van mij ook, mijn dispuutsgenoten van Callisto, heel stoer in hun knalrode Marathon Crew jacks met water en sponsen. Iets vroeger in het parcours dan ik had verwacht, maar ze hebben me gezien!
Op naar de Oudedijk, weer even zwaaien naar een vriendinnetje aan de kant en dan op naar wel heel bekend terrein, mijn eigen huissie! Dit stuk ken ik maar al te goed, het verraderlijke vals plat op de Oostzeedijk Beneden, ik haat het, ’s ochtends op de fiets ben ik al niet blij, laat staan als je er al 7 KM op hebt zitten…. Niet getreurd we zijn er alweer bijna en ik blijf me verbazen, ongekend veel mensen komen hier op af, en wat vind ik het leuk!
Ik loop op best een aardig schema, vanaf Oostplein kreeg ik meer ruimte en ben ik weer wat gaan versnellen, zou mijn tijd dan toch nog lukken? Ik besluit mijn tijd aan te gaan vallen en ben nog wat harder gaan lopen. Vanaf Blaak is de bekende ‘je bent er bijna’-vibe weer volop aanwezig en dan…..Ja de Coolsingel, wat moet ik er van zeggen, fantastisch, rijen dik staan de supporters. De stem galmt weer door de speaker om de lopers aan te moedigen en iedereen juicht en ik juich vrolijk mee. Ik speur of ik mijn ouders en vriendinnetjes zie, maar ik kan ze niet vinden. Dan zet ik toch nog maar even een eindsprintje in en ga met een smile van oor tot oor over de finish.
Na de streep
Wooooowwww ik wil volgend jaar weer. Ik voel me niet eens echt heel moe of zou het komen door de kick die het lopen weer geeft? De blije gezichten en omhelzingen van mijn medelopers? En yeah weer een medaille erbij! Jeeeeh daar zijn Alexander en Nicoline en mijn supporters, so sweet mama heeft zelfs bloemen voor me meegenomen! Wat is er leuker dan trotse ouders?
Mijn tijd? 51.28, behoorlijk netjes vind ik zelf! Heeeeel stiekem baal ik een klein beetje dat ik die 50 niet heb kunnen halen, maar dat is de fanaticus in mijzelf…. Ohja en die verzwikte enkel? Geen last van gehad, heeft de looprust dan toch zoveel goeds gedaan of was het de adrenaline waardoor ik niks voelde? Ik weet het niet, maar wat ik wel weet: Ik kan met opgeheven hoofd naar de hockey voor een after-marathon-feestje, dat heb ik wel verdiend!
De ABN AMRO Marathon Rotterdam zit er alweer op, tot volgend jaar!
Voor de start
Mijn ochtend startte niet zoals een gebruikelijke zondagochtend. Voor een late hockeywedstrijd houd ik meestal een lazy Sunday met uitgebreid ontbijt in bed en voor een vroege hockeywedstrijd werk ik in no time een ontbijtje en een koffie naar binnen en zit ik binnen een half uur op de fiets. Voor een hardloopwedstrijd pak ik het een stuk rustiger aan. Ik sta op tijd op, maak een healthy ontbijtje voor mezelf, check mijn outfit, leg alles klaar.
Zo ook gisterenochtend, mijn ouders zouden om half 10 voor de deur staan. Om 8 uur ging mijn wekker, chill, rustig mijn bed uit. Ontbijtje maken met yoghurt en eigengemaakte granola, aardbeien en blueberries, kop thee ernaast. Hop douche in en mijn hardloopoutfitje aan, dat vanaf de vorige avond al op me lag te wachten. Ja hoor, ik heb weer eens te veel tijd ingecalculeerd en ik zit maar wat te Facebooken, check voor de 1000e keer of ik alles heb, loop van de bank naar de keuken en weer terug… Ah de bel! Daar zijn pap & mam! Samen met de parents nog een kop koffie en dan op naar Nicoline om samen met haar en Alexander nog even de laatste tips en tricks door te nemen en naar de start te gaan.
Het Parcours
Wooo, mensenkinderen, het lijkt wel of er ieder jaar meer mensen meedoen met dit evenement. De ABN AMRO Marathon is populairder dan ooit, in de straten rondom de Coolsingel kun je bijna over de koppen lopen. Lee schalt al door de speakers: You’ll never walk alone. Je hebt gelijk Lee, lopen doen we niet alleen! Wat een volk is er op de been, lopers, supporters, beveiligers en vrijwilligers. Goed, startvak B dit jaar, kijken of dit wat sneller op gang komt dan C vorig jaar. Niet dus, het startvak is bomvol en we kunnen er pas tegen kwart voor 11 in. Wat haat ik dit wachten, ik wil rennen, en wel nu, ik heb er zin in!
Eindelijk, BAM, het startschot! Ik hoor hem ergens in de verte. Mijn vak komt nog niet echt in beweging, het duurt even, eerst een heel stuk wandelen en een meter of 20 voor de start gaan we rennen. Ho stop, opstopping, zo snel kon het nog niet. Het is ook iedere keer hetzelfde liedje… Nou goed, we gaan weer, startlijn over, even zwaaien naar Lee Towers, runkeeper aan, eens kijken wat het doet. Weg vinden tussen de medelopers, wat is het druk op het parcours, kies het juiste pad. Nu…. Genieten met een grote G! Coolsingel over, wow, wat een mensen, joelend publiek, voel de energie! Hoek om de Blaak op! Hé pap en mam, zelfde plek als vorige keer, toppers!
Nog altijd is het vrij druk voor mijn voeten, op de Boezemweg weet ik het al, die 50 minuten kan ik wel uit mijn hoofd zetten, ik heb nog niet mijn eigen tempo kunnen vinden, het is een beetje filelopen, bij Oostplein stonden we gewoon stil en daar kan ik zoooo niet tegen! Niet chagrijnig worden houd ik mezelf voor, je loopt lekker, echt boeiend, laat die tijd los, en dat deed ik. De beats van de Brass Band komen op me af, ik laat de tijd los, heerlijk die vrolijkheid. Mijn oordopjes bungelen de helft van de tijd gewoon op mijn shirt, ik heb ze amper nodig!
Zo en dan zijn we alweer bij de Kralingse Plas, het publiek wordt minder gemêleerd en de blikjes Fernandes worden ingeruild voor glaasjes prosecco en ranja in de hand. De studenten zijn brak uit hun huizen gekropen en staan in hun pyjama’s, jaartruien en Uggs hun dispuuts-/club- of huisgenootjes aan te moedigen. Jaaa daar zijn die van mij ook, mijn dispuutsgenoten van Callisto, heel stoer in hun knalrode Marathon Crew jacks met water en sponsen. Iets vroeger in het parcours dan ik had verwacht, maar ze hebben me gezien!
Op naar de Oudedijk, weer even zwaaien naar een vriendinnetje aan de kant en dan op naar wel heel bekend terrein, mijn eigen huissie! Dit stuk ken ik maar al te goed, het verraderlijke vals plat op de Oostzeedijk Beneden, ik haat het, ’s ochtends op de fiets ben ik al niet blij, laat staan als je er al 7 KM op hebt zitten…. Niet getreurd we zijn er alweer bijna en ik blijf me verbazen, ongekend veel mensen komen hier op af, en wat vind ik het leuk!
Ik loop op best een aardig schema, vanaf Oostplein kreeg ik meer ruimte en ben ik weer wat gaan versnellen, zou mijn tijd dan toch nog lukken? Ik besluit mijn tijd aan te gaan vallen en ben nog wat harder gaan lopen. Vanaf Blaak is de bekende ‘je bent er bijna’-vibe weer volop aanwezig en dan…..Ja de Coolsingel, wat moet ik er van zeggen, fantastisch, rijen dik staan de supporters. De stem galmt weer door de speaker om de lopers aan te moedigen en iedereen juicht en ik juich vrolijk mee. Ik speur of ik mijn ouders en vriendinnetjes zie, maar ik kan ze niet vinden. Dan zet ik toch nog maar even een eindsprintje in en ga met een smile van oor tot oor over de finish.
Na de streep
Wooooowwww ik wil volgend jaar weer. Ik voel me niet eens echt heel moe of zou het komen door de kick die het lopen weer geeft? De blije gezichten en omhelzingen van mijn medelopers? En yeah weer een medaille erbij! Jeeeeh daar zijn Alexander en Nicoline en mijn supporters, so sweet mama heeft zelfs bloemen voor me meegenomen! Wat is er leuker dan trotse ouders?
Mijn tijd? 51.28, behoorlijk netjes vind ik zelf! Heeeeel stiekem baal ik een klein beetje dat ik die 50 niet heb kunnen halen, maar dat is de fanaticus in mijzelf…. Ohja en die verzwikte enkel? Geen last van gehad, heeft de looprust dan toch zoveel goeds gedaan of was het de adrenaline waardoor ik niks voelde? Ik weet het niet, maar wat ik wel weet: Ik kan met opgeheven hoofd naar de hockey voor een after-marathon-feestje, dat heb ik wel verdiend!
De ABN AMRO Marathon Rotterdam zit er alweer op, tot volgend jaar!
Mooie prestatie weer hoor, volgend jaar staan we er weer!
BeantwoordenVerwijderen